Uczymy się od najlepszych
czyli włoski model onoterapii.Co to jest Onoterapia?
Onoterapia to terapia wspomagająca przy „udziale” osła.
Tak jak wszystkie terapie wspomagające przy udziale zwierząt nie zastępuje ona terapii właściwej, ale ją wspomaga i w unikalny sposób uzupełnia inne metody rehabilitacji.
Chcę podkreślić , że stosujemy termin „przy udziale osła”, a nie, jak często spotykamy np. terapia wspomagająca z "wykorzystaniem" psa, albo przy "użyciu" konia itp.
On, osioł, współpracuje z nami, jest podmiotem a nie przedmiotem, ponieważ jego osobowość i umiejętność relacjonowania się z człowiekiem jest ważniejsza niż jego zdolność wykonywania ćwiczeń.
Zdecydowałam się naszkicować Wam onoterapię i jej funkcjonowanie we Włoszech, ponieważ uważam, że to jest dobrze przemyślany i zorganizowany model działania w terapiach wspomagających w towarzystwie zwierząt.
Jest to dobry model pracy terapeutycznej co najmniej z dwóch powodów :
– po pierwsze, kształtuje prawidłowe podejście do zwierząt,
– po drugie, od osób które planują i realizują działania przy udziale zwierząt jest wymagane odpowiednie przygotowanie i przeszkolenie.
We Włoszech obecność osła była od zawsze powszechna.
Faktycznie „wykorzystywany” on był jako zwierzę hodowlane (prace rolne i chów mułów).
Po drugiej wojnie światowej i po zmechanizowaniu rolnictwa populacja osła radykalnie spadła i niektóre rasy zaginęły bezpowrotnie.
Pomimo to, dzięki wielu miłośnikom i hodowcom osłów, udało się im utrzymać przy życiu odpowiedni stan pogłowia.
Od roku 2000 populacja osłów zaczęła wzrastać, przede wszystkim poprzez zaangażowanie go w działania rekreacyjne, trekking z osłami i onoterapię.
Pomimo, że onoterapia jest obecna i popularna we Włoszech od ponad dwudziestu lat, to została ona jak i wszystkie inne działania przy udziale zwierząt, uregulowana prawnie dopiero od niedawna, i nadal jeszcze prawo to jest w fazie „ulepszania”.
Jest to bardzo ważne, ponieważ działania ze zwierzętami uregulowane prawnie dają więcej gwarancji i jakości , a przede wszystkim bezpieczeństwa dla pacjentów i dla zwierząt.
Prawo to dotyczące animaloterapii i w tym onoterapii, zostało stworzone przez zespół specjalistów takich jak: bioetyków, lekarzy, lekarzy weterynarii, ekspertów animaloterapii, psychologów, pedagogów, fizjoterapeutów i innych.
Według tego prawa animaloterapia i w tym onoterapia dzieli się na :
– AAA (animal assisted activities) – działania przy udziale zwierząt,
– AAT (animal assisted therapies) – terapia przy udziale zwierząt.
AAA to działania edukacyjno-rekreacyjne mające na celu wspomaganie psycho-relacyjne i poprawę jakości życia na różnych płaszczyznach.
Praktycznie wszyscy mogą być uczestnikami AAA, dzieci, rodziny, osoby niepełnosprawne, pacjenci hospitalizowani, osoby starsze, więźniowie itd.
Są to działania realizowane przy udziale zwierząt o odpowiednich charakterystykach: wykluczone są zwierzęta chore, agresywne, nieufne wobec człowieka, albo te które mają inne problemy behawioralne, wystawiając na ryzyko zdrową relację człowiek-zwierzę.
AAT to zabiegi indywidualne, dopasowane do pacjenta. Wspomagają terapię główną i mają na celu leczenie konkretnej choroby danego pacjenta.
Mają one na celu poprawę stanu psychicznego, fizycznego, poznawczego i emocjonalnego. Terapia jest planowana na bazie wskazówek zaleconych przez lekarza i/lub psychologa. Lekarz kieruje pacjenta na tego typu terapię, a nie tylko wypisuje „brak przeciwwskazań”.
Każde spotkanie jest opisywane poprzez odpowiednią notę monitorującą.
Terapia ta jest realizowana przy udziale zwierząt odpowiednio przygotowanych.
Zwierzęta biorące udział w terapii powinny być przygotowywane od urodzenia i mieć prawidłowe kontakty społeczne, zarówno między osobnikami tego samego gatunku, innymi zwierzętami, jak i z człowiekiem. Szczególną uwagę w przygotowaniu zwierząt trzeba zwrócić na przyzwyczajenie ich to kontaktu z dziećmi, osobami starszymi, osobami poruszającymi się na wózku lub o kulach, itd.
Powinny one być też przygotowane do odnalezienia się i swobodnego funkcjonowania w różnych nowych sytuacjach i nowych miejscach.
Ośrodki gdzie można przeprowadzać AAA i AAT to m.in.: domy opieki społecznej, szpitale, ośrodki dla uzależnionych, więzienia, domy poprawcze, szkoły i inne.
Można również prowadzić działania AAA i AAT w ośrodkach takich jak: stajnie, gospodarstwa, ośrodki kynologiczne i inne ośrodki gdzie znajdują się zwierzęta.
Wszystkie te ośrodki muszą być zweryfikowane i uznane przez odpowiednie organy administracji.
Ośrodki które mogą prowadzić AAT muszą mieć specjalne certyfikaty pozwalające na prowadzenie tego typu zabiegów.
Weryfikacja i certyfikacja tych ośrodków pozwala na unormowanie i kontrolę warunków sanitarnych, bezpieczeństwa i dobrostanu zwierząt.
Kolejny aspekt tego nowego prawa to konieczność uformowania zespołu interdyscyplinarnego, który pozwala i wymusza wymianę opinii i doświadczeń wewnątrz zespołu.
Działania są planowane i realizowane przez zespoły interdyscyplinarne tworzone przez osoby odpowiednio przygotowane, które ukończyły specjalistyczne kursy animaloterapii, a w tym przypadku z onoterapii.
Wyróżniamy : zespół planujący i zespół realizujący.
W skład zespołu planującego wchodzą: lekarz weterynarii, specjalista relacji zwierze-człowiek, i inni specjaliści w zależności od typu projektu (socjoterapeuci, rewalidatorzy, pedagodzy, oligofrenopedagodzy, psycholodzy).
W przypadku AAT zawsze jest obecny w fazie planowania lekarz prowadzący.
Lekarz weterynarii jest odpowiedzialny za sprawdzenie dobrostanu psycho-fizycznego zwierząt i za ocenę czy dane zwierzęta nadają się do tego typu pracy.
W zespole realizującym zawsze jest obecny przewodnik osła i koordynator działania.
Koordynatorem jest profesjonalista o różnych specjalizacjach w zależności od celów.
Szczególną pozycję w zespole zajmuje przewodnik osła, który posiada odpowiednie kwalifikacje (kurs specjalistyczny).
Przewodnik i zwierzęta przez niego prowadzone znają się doskonale i mają do siebie pełne zaufanie.
Posiada on niezbędną wiedzę z zakresu antrozoologii i etologii zwierząt.
Przewodnik osła jest zawsze obecny w czasie spotkań.
Jest on odpowiedzialny za zwierzęta, którymi się opiekuje.
Cechy znamienne osła i dlaczego nadaje się on do wielorakich działań edukacyjno-rekreacyjnych i terapeutycznych:
Osioł jest ciekawy, zainteresowany otoczeniem, jest aktywny w relacji z człowiekiem, towarzyski, lubi kontakt fizyczny z człowiekiem, pozostaje blisko w trakcie spotkań.
Jest cierpliwy i potulny, uwielbia pieszczoty i wszelkie zabiegi pielęgnacyjne, jest wolny i refleksyjny, jego ruchy są spokojne.
Osioł jest sympatyczny, jego wygląd wzbudza opiekuńczość (neoteniczny).
Lubi współpracować i współuczestniczyć, ale tylko kiedy on rozumie jakie są nasze oczekiwania.
Kiedy wymagamy od niego rzeczy, których on nie rozumie, kiedy nie czuje się bezpiecznie, i kiedy się boi – od razu wycofuje się i blokuje (od tego właśnie zaczął się mit o upartości osła).
Osioł jest ufny i wzbudza zaufanie.
Ludzie którzy nigdy nie spotkali dużych zwierząt, dzieci, osoby starsze, mający problemy z poruszaniem się, zazwyczaj wolą kontakt z osłami niż z końmi czy psami, bo czują się przy nich bezpieczniej.
Osły są to zwierzęta jeszcze mało znane w Polsce.
Niestety od zarania dziejów do dzisiaj osioł był źle traktowany i wykorzystywany do ciężkiej pracy, niezrozumiany i sponiewierany.
Często był i jest symbolem niewiedzy, upartości i inny przywar.
W rzeczywistości jest to zwierzę z ogromnym potencjałem, którego towarzystwo daje dużo satysfakcji.
Już w wielu krajach Europy można zaobserwować wielkie zainteresowanie osłem i onoterapią, dlatego jestem przekonana, że i w Polsce znajdzie wielu nowych zwolenników.
Dr Sara Valentini Pstrong
tłumaczenie Arkadiusz Pstrong i Katarzyna Słupska
Na zdjęciu z Loreną Lelli - dyrektorem i szkoleniowcem w La Città degli Asini (innowacyjne centrum szkoleń i badań w zakresie terapii z udziałem zwierząt specjalizujące się w onoterapii)
oraz Stefano Cappellari – terapeutą w La Città degli Asini , znawcą i miłośnikiem osłów
On, osioł, współpracuje z nami, jest podmiotem a nie przedmiotem, ponieważ jego osobowość i umiejętność relacjonowania się z człowiekiem jest ważniejsza niż jego zdolność wykonywania ćwiczeń.
Zdecydowałam się naszkicować Wam onoterapię i jej funkcjonowanie we Włoszech, ponieważ uważam, że to jest dobrze przemyślany i zorganizowany model działania w terapiach wspomagających w towarzystwie zwierząt.
Jest to dobry model pracy terapeutycznej co najmniej z dwóch powodów :
– po pierwsze, kształtuje prawidłowe podejście do zwierząt,
– po drugie, od osób które planują i realizują działania przy udziale zwierząt jest wymagane odpowiednie przygotowanie i przeszkolenie.
We Włoszech obecność osła była od zawsze powszechna.
Faktycznie „wykorzystywany” on był jako zwierzę hodowlane (prace rolne i chów mułów).
Po drugiej wojnie światowej i po zmechanizowaniu rolnictwa populacja osła radykalnie spadła i niektóre rasy zaginęły bezpowrotnie.
Pomimo to, dzięki wielu miłośnikom i hodowcom osłów, udało się im utrzymać przy życiu odpowiedni stan pogłowia.
Od roku 2000 populacja osłów zaczęła wzrastać, przede wszystkim poprzez zaangażowanie go w działania rekreacyjne, trekking z osłami i onoterapię.
Pomimo, że onoterapia jest obecna i popularna we Włoszech od ponad dwudziestu lat, to została ona jak i wszystkie inne działania przy udziale zwierząt, uregulowana prawnie dopiero od niedawna, i nadal jeszcze prawo to jest w fazie „ulepszania”.
Jest to bardzo ważne, ponieważ działania ze zwierzętami uregulowane prawnie dają więcej gwarancji i jakości , a przede wszystkim bezpieczeństwa dla pacjentów i dla zwierząt.
Prawo to dotyczące animaloterapii i w tym onoterapii, zostało stworzone przez zespół specjalistów takich jak: bioetyków, lekarzy, lekarzy weterynarii, ekspertów animaloterapii, psychologów, pedagogów, fizjoterapeutów i innych.
Według tego prawa animaloterapia i w tym onoterapia dzieli się na :
– AAA (animal assisted activities) – działania przy udziale zwierząt,
– AAT (animal assisted therapies) – terapia przy udziale zwierząt.
AAA to działania edukacyjno-rekreacyjne mające na celu wspomaganie psycho-relacyjne i poprawę jakości życia na różnych płaszczyznach.
Praktycznie wszyscy mogą być uczestnikami AAA, dzieci, rodziny, osoby niepełnosprawne, pacjenci hospitalizowani, osoby starsze, więźniowie itd.
Są to działania realizowane przy udziale zwierząt o odpowiednich charakterystykach: wykluczone są zwierzęta chore, agresywne, nieufne wobec człowieka, albo te które mają inne problemy behawioralne, wystawiając na ryzyko zdrową relację człowiek-zwierzę.
AAT to zabiegi indywidualne, dopasowane do pacjenta. Wspomagają terapię główną i mają na celu leczenie konkretnej choroby danego pacjenta.
Mają one na celu poprawę stanu psychicznego, fizycznego, poznawczego i emocjonalnego. Terapia jest planowana na bazie wskazówek zaleconych przez lekarza i/lub psychologa. Lekarz kieruje pacjenta na tego typu terapię, a nie tylko wypisuje „brak przeciwwskazań”.
Każde spotkanie jest opisywane poprzez odpowiednią notę monitorującą.
Terapia ta jest realizowana przy udziale zwierząt odpowiednio przygotowanych.
Zwierzęta biorące udział w terapii powinny być przygotowywane od urodzenia i mieć prawidłowe kontakty społeczne, zarówno między osobnikami tego samego gatunku, innymi zwierzętami, jak i z człowiekiem. Szczególną uwagę w przygotowaniu zwierząt trzeba zwrócić na przyzwyczajenie ich to kontaktu z dziećmi, osobami starszymi, osobami poruszającymi się na wózku lub o kulach, itd.
Powinny one być też przygotowane do odnalezienia się i swobodnego funkcjonowania w różnych nowych sytuacjach i nowych miejscach.
Ośrodki gdzie można przeprowadzać AAA i AAT to m.in.: domy opieki społecznej, szpitale, ośrodki dla uzależnionych, więzienia, domy poprawcze, szkoły i inne.
Można również prowadzić działania AAA i AAT w ośrodkach takich jak: stajnie, gospodarstwa, ośrodki kynologiczne i inne ośrodki gdzie znajdują się zwierzęta.
Wszystkie te ośrodki muszą być zweryfikowane i uznane przez odpowiednie organy administracji.
Ośrodki które mogą prowadzić AAT muszą mieć specjalne certyfikaty pozwalające na prowadzenie tego typu zabiegów.
Weryfikacja i certyfikacja tych ośrodków pozwala na unormowanie i kontrolę warunków sanitarnych, bezpieczeństwa i dobrostanu zwierząt.
Kolejny aspekt tego nowego prawa to konieczność uformowania zespołu interdyscyplinarnego, który pozwala i wymusza wymianę opinii i doświadczeń wewnątrz zespołu.
Działania są planowane i realizowane przez zespoły interdyscyplinarne tworzone przez osoby odpowiednio przygotowane, które ukończyły specjalistyczne kursy animaloterapii, a w tym przypadku z onoterapii.
Wyróżniamy : zespół planujący i zespół realizujący.
W skład zespołu planującego wchodzą: lekarz weterynarii, specjalista relacji zwierze-człowiek, i inni specjaliści w zależności od typu projektu (socjoterapeuci, rewalidatorzy, pedagodzy, oligofrenopedagodzy, psycholodzy).
W przypadku AAT zawsze jest obecny w fazie planowania lekarz prowadzący.
Lekarz weterynarii jest odpowiedzialny za sprawdzenie dobrostanu psycho-fizycznego zwierząt i za ocenę czy dane zwierzęta nadają się do tego typu pracy.
W zespole realizującym zawsze jest obecny przewodnik osła i koordynator działania.
Koordynatorem jest profesjonalista o różnych specjalizacjach w zależności od celów.
Szczególną pozycję w zespole zajmuje przewodnik osła, który posiada odpowiednie kwalifikacje (kurs specjalistyczny).
Przewodnik i zwierzęta przez niego prowadzone znają się doskonale i mają do siebie pełne zaufanie.
Posiada on niezbędną wiedzę z zakresu antrozoologii i etologii zwierząt.
Przewodnik osła jest zawsze obecny w czasie spotkań.
Jest on odpowiedzialny za zwierzęta, którymi się opiekuje.
Cechy znamienne osła i dlaczego nadaje się on do wielorakich działań edukacyjno-rekreacyjnych i terapeutycznych:
Osioł jest ciekawy, zainteresowany otoczeniem, jest aktywny w relacji z człowiekiem, towarzyski, lubi kontakt fizyczny z człowiekiem, pozostaje blisko w trakcie spotkań.
Jest cierpliwy i potulny, uwielbia pieszczoty i wszelkie zabiegi pielęgnacyjne, jest wolny i refleksyjny, jego ruchy są spokojne.
Osioł jest sympatyczny, jego wygląd wzbudza opiekuńczość (neoteniczny).
Lubi współpracować i współuczestniczyć, ale tylko kiedy on rozumie jakie są nasze oczekiwania.
Kiedy wymagamy od niego rzeczy, których on nie rozumie, kiedy nie czuje się bezpiecznie, i kiedy się boi – od razu wycofuje się i blokuje (od tego właśnie zaczął się mit o upartości osła).
Osioł jest ufny i wzbudza zaufanie.
Ludzie którzy nigdy nie spotkali dużych zwierząt, dzieci, osoby starsze, mający problemy z poruszaniem się, zazwyczaj wolą kontakt z osłami niż z końmi czy psami, bo czują się przy nich bezpieczniej.
Osły są to zwierzęta jeszcze mało znane w Polsce.
Niestety od zarania dziejów do dzisiaj osioł był źle traktowany i wykorzystywany do ciężkiej pracy, niezrozumiany i sponiewierany.
Często był i jest symbolem niewiedzy, upartości i inny przywar.
W rzeczywistości jest to zwierzę z ogromnym potencjałem, którego towarzystwo daje dużo satysfakcji.
Już w wielu krajach Europy można zaobserwować wielkie zainteresowanie osłem i onoterapią, dlatego jestem przekonana, że i w Polsce znajdzie wielu nowych zwolenników.
Dr Sara Valentini Pstrong
tłumaczenie Arkadiusz Pstrong i Katarzyna Słupska
Na zdjęciu z Loreną Lelli - dyrektorem i szkoleniowcem w La Città degli Asini (innowacyjne centrum szkoleń i badań w zakresie terapii z udziałem zwierząt specjalizujące się w onoterapii)
oraz Stefano Cappellari – terapeutą w La Città degli Asini , znawcą i miłośnikiem osłów
Data dodania: 2018-02-12 17:37:53
Artykul przeczytano 1909 razy
Hodowla osłów
Onoterapia
Atrakcje
